CHOW-CHOW

Chow Chow należy jednej z najstarszych ras psów, sięga ponad 5000 lat . Historia rasy jest najciekawszą , najbardziej niesamowitą historią o psach jaką udało mi się usłyszeć.

 

Uczeni podejrzewają , że chow chow powstał ze swoistej krzyżówki wymarłych już;  małego niedźwiedzia i psowatego w rodzaju lisa. Po przodkach pozostał mu niebieski język i inna niż u psów liczba zębów.

Pierwsze wzmianki o rasie pojawiły się w XI w p.n.e. W czasie panowania dynastii Han wykonano wiele figurek glinianych oraz malowideł przedstawiających tę rasę. Cesarz chiński T"ang [VII w p.n.e] posiadał w swoim pałacu 2000 chowów, które wykorzystywał podczas polowań. Jest to rasa chińska, do Chin trafiła z Tybetu , Mongolii lub Mandżurii -wg różnych wersji. Ze względu na ich wytrzymałość, siłę i odporność , niezwykłą inteligencję , samodzielność niezależność i upór były wykorzystywane w każdej dziedzinie ludzkiego życia.  Zimą w północnych Chinach , Tybecie można je było spotkać jako psy zaprzęgowe, były zjadane i uznane za święte, używane do polowań , w zwykłych domach do stróżowania , pilnowana stad , ładunków na statkach, były też na dworach cesarzy. W swej historii były symbolem  władzy , świętości, jedzenia oraz nienawiści    ….

 

Czystość i wyjątkowość rasyW VIII wieku, w górskich regionach Mongolii i Tybetu, buddyści ostrożnie obchodzili się z czystością rasy tego psa. Uważając ją za świętą ściśle pilnowali „czystości rasy”- aby psy nie krzyżowały się z psami innych gatunków. W celu uniknięcia chowu wsobnego, krzyżowali psy  pomiędzy klasztorami,  niektóre psy jechały  w tym celu ponad tysiąc mil. Niewątpliwie właśnie buddyjskim mnichom zawdzięczamy specyficzny „styl” wygląd i charakter psa. Rasa składa się bowiem z 1/3 psa o jest psem , 1/3 kota bo zachowuje się i mruczy jak kot  i 1/3 człowieka ze względu na zrozumienie i pojmowanie świata.

 

Za czasów chińskiej rewolucji w swojej ojczyźnie nieomal wyginęły. Załamanie hodowli miało miejsce w latach siedemdziesiątych XX wieku, w czasach chińskiej rewolucji, kiedy chow-chow był tępiony jako „pies cesarski”, faworyt mandarynów. Odrodzona została z garstki ocalonych na terenie Europy i Stanów Zjednoczonych
Dziś nadal w Kantonie uważane są za zwierzęta rzeźne z uwagi na smaczne mięso.

​

W XVIII wieku trafił chow-chow na Wyspy Brytyjskie, od tego czasu datuje się początek hodowli chowa poza jego ojczyzną.
Do Polski pierwszy chow-chow trafił w latach 20tych a jego hodowla rozpoczęła się dopiero po II wojnie światowej.
 
 Legenda o chow-chow –czyli dlaczego chow ma niebieski język?
Chow-chow był hodowany przez mnichów, od początku psy były otoczone czcią i cieszyły się szczególnymi względami. Legenda opowiada , że na początku stworzenia świata, gdy gwiazdy zajmowały swoje miejsce na firmamencie, pewnemu psu pozwolono polizać skrawek nieba, który spadł na ziemię. To był chow i odtąd CHOW-CHOW mają niebieski język. Inna wersja legendy mówi, że gdy pilnował świątynii bogowie w zamian za swoje oddanie pozwolili mu polizać nieba.               Mnisi wierzyli że chow chow szczekaniem odgania złe duchy, dlatego ich głównym zadaniem było pilnowanie  świątyń.

Nazwa Chow-chow
Pochodzenie słowa chow chow do dzisiaj pozostało niejasne. Chińczycy nazywali te psy wonk, lang kou (pies wilczy), hsiung kou (pies miś), lecz także hek she (czarny język). W Europie początkowo rasa była nazywana mongolskim psem bojowym, nazywano je "chiński jadalny pies" ('Chinese Edible Dog') lub "zagraniczny pies" ('Foreign Dog' ). Nazwa chow-chow pochodzi prawdopodobnie od słowa "chao" które znaczy  "duży, pierwotny, niezwykły pies o dużej sile". Prawdopodobnie też chow-chow oznacza mniam- mniam w dialekcie chińskim , ponieważ psy uchodziły za rarytas- delikates a ich futro przeznaczone do wyrobu odzieży.
Nazwę  Chow-chow nadano mu w europie, prawdopodobnie dlatego że  psy pełniły role stróżów ładunków na statkach przywożących egzotyczne towary do europy, ładunki nazywano nazywały się chow-chow stąd pochodzi nazwa rasy, lub nazwano ładunki od nazwy psa –tego nie wiemy.

Chow Chow powstanie wzorca rasy
W XVII wieku Chow Chowy pokazywane były w ogrodach zoologicznych gdzie wzbudzały nie małą sensację .
W 1880 roku M. W. Taunton (znany kynolog) przywiózł z Chin jednego psa tej rasy i wystawił go na Kennel Club Show w wielkiej Brytanii . Była to suka Chinese Puzzle. W roku 1881 wystawiono „chińskiego psa” imieniem Wang, własność Jego Królewskiej wysokości Księcia Walii. Wang był ciemnorudym długowłosym chow chow,a jeśli można dać wiarę ówczesnym sprawozdaniom sędziowskim, był on bardzo typowym psem doskonałej jakości. (…)Rasa została opisana dopiero w 1903 roku przez American Kennel Club , do stworzenia wzorca posłużył rudy długowłosy pies, późniejszy sławny Premier Champion Chow VIII. Przez bardzo długi czas niezliczona liczba ekspertów opisywała go jako jako absolutnie najdoskonalszego chow chow wszech czasów. Nawet jeśli w tych hymnach pochwalnych pobrzmiewa nutka nostalgii, to pewne jest, że ów Chow VIII w ciągu całej swojej długiej kariery wystawowej, rzadko pokonywany był przez konkurentów. Musimy uświadomić sobie, że na jednej wystawie zjawiało się wtedy nawet 50 chow chow, jego zwycięstwa były więc niemałym dowodem na to, że był to pies wysokiej klasy”.
Artykuł pochodzi  z "Encyklopedii Psów Rasowych" Hansa Räbera, wyd.Warszawa 1999

Więcej na temat historii rasy można przeczytać na stronie https://chowtales.com/chow-history-overview/

Kolor Chow-chow
Ciekawostka jest to, ze psy tej rasy zawsze są w określonym kolorze - nigdy łaciate a kolor sierści ma ponoć wpływ na ich charakter: Chow Chow rudy - najbardziej uparty, niebieski - ugodowy, czarny - ma mniej rezerwy do obcych, kremowy - bardzo uczuciowy, wrażliwy".

Rasa ta kiedyś była używana do polowań na wilki, gdyż chow-chowy mają długą sierść (około 10 cm), grubą skórę (około 3-4 mm) oraz cechuje je duża zawziętość.

Miłośnicy rasy są jej zwykle wierni. Chow-chow jest jak narkotyk , kto raz kupił chow chow, zakocha się w nim na zawsze. Wielu sławnych ludzi chlubiło się posiadaniem psa tej rasy. Byli to min. królowa Wiktoria oraz pisarz Jarosław Iwaszkiewicz i Ja .
Nie sposób przejść obok nich obojętnie